غارت و حملات انگلیس به محصولات و سایر منابع در بسیاری از شهرهای تحت پوشش خلیج چساپیک خسارت وارد کرد. این تصویر حمله به تپاهانوک ویرجینیا را در دسامبر 1814 به تصویر می کشد. قدرت تجاری و تجاری گری امبلتون و همچنین کرسی دولت فدرال منطقه چساپیک را به هدف اصلی مزاحمت های انگلیس تبدیل کرد که بر الگوهای تجاری و اقتصاد تاثیر می گذارد.
منجر به اعلام رسمی جنگ, ایالات متحده محدودیت های تجاری در تلاش برای فشار بریتانیا برای جلوگیری از تاثیر خود را از ملوانان امریکایی و اجرای خود را از دستورات در شورای-مجموعه بریتانیا از قوانین که تجارت با ایالات متحده قبل از جنگ محدود استفاده 1812.
دریاسالاری انگلیس محاصره دریایی خلیج های چساپیک و دلاور را در دسامبر 1812 اعلام کرد. در فوریه 1813 انگلیس شروع به اجرای محاصره با کشتی های جنگی کرد. این محاصره از نیویورک تا نیواورلان که ممکن است گسترش یافت و تجارت امریکا با بازارهای خارجی را بیشتر محدود کرد.
جنگ 1812 تاثیر مخربی بر تجارت داشت. محدودیت های تجاری ایالات متحده منجر به جنگ به طور چشمگیری صادرات ایالات متحده را کاهش داد. محاصره انگلیس و حملات مستقیم به فروشگاه های دخانیات و سایر کالاهای تجاری ایالات متحده انجام تجارت در طول جنگ را دشوار کرد.
دولت ایالات متحده هم برای جبران این ضرر در تجارت و هم برای صدمه به کشتیرانی انگلیس استقرار کشتیهای مسلح خصوصی یا افراد خصوصی را تشویق کرد. افراد خصوصی, بسیاری از ساخته شده در بالتیمور کشتی سازی, انجام جنگ 1812 به دریاهای بالا, مزاحم حمل و نقل بریتانیا در غرب هند, خلیج سنت.
در حالی که هیچ یک از دو طرف نظامی برنده جنگ, دیگر کشورهای قدرتمند به رسمیت شناخته شده است که ایالات متحده مایل به مبارزه برای حفظ حقوق دریایی خود بود, دادن ملت احترام جدید در صحنه جهانی.
نقطه محوری
بهبود اقتصادی از تاثیر جنگ بر تجارت و تجارت بسته به منطقه متفاوت بود. در چساپیک, به خصوص در مناطق کشاورزی, بهبود به ویژه دشوار بود. با این حال, برای برخی از مناطق, محدودیت در تجارت افزایش تولید.
حمل و نقل, به خصوص رشد زیرساخت های جاده ها و کانال, شتاب پس از جنگ, به عنوان ملت جوان توسعه سرزمین های داخلی خود. برخی از مورخان می گویند که جنگ 1812 یک نقطه محوری برای ایالات متحده بود, به عنوان اقتصاد خود را از نگاه شرق به بازارهای خارج از کشور به دنبال غرب در مرزهای جدید تغییر.
خصوصی
در طول جنگ افراد خصوصی نیروی دریایی کوچک ایالات متحده را تقویت کردند. این کشتی ها ملوانان و کشتی های خصوصی بودند که توسط دولت فدرال مجاز به اذیت و خسارت و تصرف کشتی های تجاری انگلیسی بودند. افراد خصوصی همچنین مجاز به فروش شناورها و محموله های اسیر شده برای سود بودند.
هنگامی که انگلیسی ها خلیج را محاصره کردند کشتی های جنگی امریکایی به دام افتادند اما قایق های با مشخصات پایین گاهی اوقات می توانستند از محاصره عبور کنند. کشتی های خصوصی شونرهای سریع و چابکی بودند که برای سرعت زیر بادبان طراحی شده بودند. در محله بالتیمور فالز پوینت و دیگر کارخانه های کشتی سازی خلیج چساپیک ساخته شده اند.
دولت ایالات متحده بین سالهای 1812 و 1815 1100 کمیسیون برای افراد خصوصی صادر کرد. این غارتگران خود مدل دهید دریاهای بالا به دنبال بازرگانان انگلیسی به غارت گشت. افراد خصوصی خسارت عمده ای به تجارت دریایی انگلیس وارد کردند و اقتصاد این کشور را تهدید کردند.
بندر بالتیمور یک مرکز خصوصی بود. در سال 1814 انگلیسی ها تا حدی به بالتیمور حمله کردند تا خانه های خصوصی خصوصی را مجازات کنند.
ساترلی کشت و زرع, نقطه عطفی تاریخی ملی شامل یک خانه کشت و زرع, محله های برده, و زمینه های مشرف به رودخانه پاتوکسنت, پیشنهادات تور, نمایشگاه, و برنامه های در 18 - و 19 قرن زندگی کشت و زرع.
کشاورزی در زمان جنگ چساپیک
که در 1812, بسیاری از منطقه چساپیک زمین های کشاورزی بود. هنگامی که انگلیسی ها در دسامبر 1812 این خلیج را محاصره کردند راه نجات اقتصادی برای کشاورزان و بازرگانان و صنعت کشتیرانی به ویژه کسانی که در تجارت با اروپا دست داشتند قطع شد.
محدودیت های تجاری بریتانیا همراه با مصادره دخانیات و کشتی ها, حملات مخرب, و تشویق به بردگی گرفته شده افریقایی امریکایی برای فرار از اربابان خود همه اقتصاد در چساپیک و جاهای دیگر در امتداد سواحل ایالات متحده تحت تاثیر قرار.
در زمان جنگ و در طول قرن 19, توتون و تنباکو محصول نقدی اصلی در مناطق چساپیک که کشاورزی برجسته بود, به خصوص جنوب مریلند. پرورش و برداشت تنباکو به نیروی کار زیادی نیاز داشت و مردم برده و کشاورزان مستاجر بخش قابل توجهی از جمعیت و اقتصاد کشاورزی را تشکیل می دادند.
بسیاری از امریکایی های درگیر در کشاورزی شاید به دلیل ترس از تاثیر بالقوه بر معیشتشان با جنگ مخالفت کرده بودند. ترس خود را به خوبی تاسیس شد, برای در بسیاری از مناطق, به خصوص در امتداد رودخانه ها, کشاورزان ضرر و زیان بزرگ تجربه زمانی که محصولات خود را نابود شدند, دام خود را مصادره, و نیروی کار خود را کاهش می یابد. بازرگانان وابسته به محصولات برای تجارت نیز تحت تاثیر قرار گرفتند, به عنوان انبار در حملات دشمن نابود شدند و محاصره حمل و نقل متوقف.
بیشتر صاحبان مزارع در مقیاس بزرگ سرانجام توانستند از خسارات اقتصادی که تجربه کردند جبران کنند. برای بسیاری از کشاورزان مستاجر که زمین کار می کرد, با این حال, بازیابی سخت تر بود. هنگامی که محصولاتشان در حملات انگلیس سوزانده شد بسیاری از این کشاورزان قادر به پرداخت اجاره بها نبودند و مجبور به ترک شدند و اغلب به سمت غرب می رفتند. پلاتر از مزارع سوترلی خاطرنشان کرد که این وضعیت بسیاری از کشاورزان مستاجر است که در زمین او اقامت داشته اند.
مهاجمان انگلیسی پس از تخریب هاور دو گریس در 3 مه 1813 از رودخانه سوسکوهانا عبور کردند و به کوره قدیمی سیسیل که بعدا کوره پرینسیو نامیده شد حمله کردند. شعله این مجتمع در حال سوختن فضا را روشن کرد و امریکایی ها را تا کیلومترها به وحشت انداخت.
(ج) جری امبلتون
صنایع زمان جنگ چساپیک
اگرچه کشاورزی در زمان جنگ 1812 بر اقتصاد منطقه چساپیک تسلط داشت اما صنایع نظامی و دریایی در منطقه نیز تحت تاثیر قرار گرفتند. جنگ در واقع باعث تقویت تولید در برخی مناطق شد. صنایع نظامی, مانند کارخانه های تولید باروت, راهپیمایی طناب, و تولید کنندگان اسلحه, سود حاصل از جنگ.
پس از انقلاب امریکایی, پرزیدنت جورج واشنگتن زرادخانه جدید ایالات متحده و زرادخانه در هارپر فری سفارش, ویرجینیا, در حال حاضر غرب ویرجینیا, و برخی از تفنگ مورد استفاده در جنگ 1812 وجود دارد ساخته شد.
قانونگذار ویرجینیا ساخت اسلحه خانه برای تولید سلاح برای این ایالت را در سال 1797 مجاز دانست. این تنها ایالت پس از جنگ انقلابی بود که نیروهای خود را با سلاح های ساخت دولت مسلح کرد. کارخانه ویرجینیا در سال 1801 در ریچموند شروع به تولید کرد.
ریخته گری کلمبیا یا ریخته گری فاکسال واقع در منطقه غربی کلمبیا کارونادهای 32 پوندی برای قانون اساسی ناوچه ایالات متحده تولید کرد. در طول جنگ 1812, این ریخته گری تولید کننده پیشرو در مهمات برای دولت ایالات متحده بود. سایر ریخته گری های مهمات در منطقه چساپیک شامل کوره کوه ایتنا در شهرستان واشنگتن و ریخته گری نورتهمپتون در شهرستان بالتیمور بود.
بزرگترین تولید کننده باروت در ایالات متحده بود شرکت باروت دوپونت در شمال غربی ویلمینگتون, دلاور. در سال 1813 دولت ایالات متحده 500000 پوند نیرو از این شرکت سفارش داد که برخی برای استفاده در فورت مک هنری در نظر گرفته شده بود. پرزیدنت مدیسون برای محافظت از این هدف اصلی نظامی دستور داد تا سپاه برندی واین رنجرز از سایر خدمات نظامی معاف شود تا از کارخانه محافظت کند. از دیگر تولیدکنندگان باروت در منطقه چساپیک می توان به کارخانه پودر ایتنا و کارخانه های باروت بلونا, شهرستان بالتیمور, مریلند.
در ساخت خط برای تقلب کشتی ها از طناب استفاده می شد. چند راهپیمایی در بالتیمور واقع شد, پورتسموث, و واشنگتن. هنگامی که واشنگتن در اوت 1814 توسط انگلیس اشغال شد حداقل دو طناب کشی سوزانده شد زیرا اهداف نظامی محسوب می شدند. هنگامی که بالتیمور در سپتامبر 1814 تهدید به حمله شد یکی از مسیرهای پیاده روی زیر تپه همپستد توسط امریکایی ها سوزانده شد تا از دست انگلیسی ها در امان بماند.
همه صنایع نظامی رونق نگرفتند. انگلیسی ها وقتی فرصت خود را نشان داد حملات به مجتمع های صنعتی را هدایت کردند.
کوره سیسیل در شهرستان سیسیل, مریلند, رنج می برد. این کوره که بیشتر به عنوان کارهای پرینسیو اهن شناخته می شود اسلحه های بلند 24 پوندی برای قانون اساسی ناوچه ایالات متحده. این مجموعه در 1813 شامل یک کوره بلند, دو کوره هوا, و یک کارخانه خسته کننده قادر به خسته کننده پنج توپ در یک زمان.
در 3 مه 1813 انگلیسی ها کارهای اتو و همچنین 36 توپ و 4 کاروناد را که قرار بود حمل شوند نابود کردند. انگلیسی ها همچنین دستگاه های ریخته گری و خسته کننده توپ را از بین بردند و کارخانه ها و خانه های زغال سنگ و پل عبور از نهر پرینسیو را سوزاندند. کل ضرر مالک حدود 20000 دلار بود. سرهنگ سامول هیوز در همان سال کار را بازسازی کرد و در 16 دسامبر 1813 قرارداد 40 توپ را دریافت کرد. اما هیوز هرگز از بدهی های خود رهایی نیافت و مجبور به فروش ملک شد.
